Uwierał mnie od długiego czasu prowizoryczny żyrandol który wisi w moim salonie, centralnie nad kanapą. Spanie to jedna z czynności, do której potrafię zaadaptować się w każdej sytuacji, niekoniecznie sprzyjających wygodnych powierzchniach poziomych ale też, często wykorzystuję do tego moją kanapę. Turbo drzemki w ciągu dnia to coś co człowiek docenia z wiekiem, do tego ilość czasu potrzebna na rozścielenie łóżka vs gotowa miękka kanapa – wiadomo kto będzie zwycięzcą tego pojedynku. Tak oto dochodzimy do sytuacji w której zwyczajnie boli mnie ten żyrandol – uwiera w poczucie estetyki, a lata wcześniej w gałki oczne (bo wisiała tam goła żarówka przez jakieś 3 lata). Wisi taki plastikowy kwiatoimitujący stwór, zbiera kurz na każdym płatku i nie się wykorzystać pełnego potencjału miejsca.

Wisi toto za nisko i przeszkadza w graniu na konsoli, złożeniu koca czy innych zajęciach wymagających podniesienia w tym miejscu rąk. I tak jak małe ziarenko piasku w bucie – wiesz ze uwiera, ale to tylko małe ziarno więc zamiast się tego pozbyć – idziesz dalej, bo nie opłaca się rozwiązywać butów a tak w ogóle idzie się przyzwyczaić.

Nadszedł jedna ten dzień, chyba po sześciu latach od zakupu mieszkania dojrzałam do postawienia kropki nad i – i wymiany tymczasowych żarówek wiszących w korytarzu i łazience na pełne poprawne oświetlenie. Ja żarówki zdążyłam wymienić już kilka razy w ciagu tych lat, a te wykończeniowe tymczasowe oprawy na gołych drutach dalej wiszą. Do czasu jednak bo zakupiłam trzy oprawy, teraz tylko wymiana i montaż. Można by powiedzieć ze finiszuję z wykańczaniem kwadratu.

Mam tak trochę w życiu, nie finalizuję rzeczy. Zadowalam się takim prawie zakończeniem, te 70-80, czasem 99% wykonania jest dla mnie zadowalające. Nie docieram do mety, schodzę często z pola walki zanim osiągnę metę. Nawet profil na Linkedin jest uzupełniony tylko w 70%! Kończę i wycofuję się po angielsku z wielu życiowych sytuacji.

Bardzo tak nie chcę, bardzo mnie zaczął irytować ten schemat w który ciągle wpadam. Chciałabym by mój rok 2022 był rokiem dojrzałych no dobrze – dojrzalszych decyzji – jeśli coś rozpocznę to chcę to zakończyć, nawet jeśli finisz będzie niepowodzeniem – trudno, wyciągnę wnioski i pójdę dalej. A jeśli coś będzie ważne, to spróbuje raz jeszcze. Muszę nauczyć się kończyć sprawy, a nie porzucać je przed finiszem. Zaczynam zatem od drobnych rzeczy ale codziennie mnie uwierających.

Ahhh ulubione nawyki, co ja bym bez was zrobiła. Skumulowało mi się kilka spraw z którymi nie umiałam i dalej nie umiem sobie poradzić i zwyczajnie, przerosła mnie łączna waga problemów, więc zamiast stawić im czoła – schowałam się do swojej skorupki, i wena też sobie gdzieś poszła. Ogólnie końcówka zimy nie oszczędzała i przygnębiła mnie w stopniu większym niż zazwyczaj.

Ze sporym zaskoczeniem przyznam zaobserwowałam u sobie coś na kształt post COVIDowego zjazdu objawiającego się bezsennością, brakiem w dalszym ciągu smaku i węchu (a to już trwa 5 miesięcy!), znacznie obniżoną wydolnością i brakiem sił na cokolwiek, ale tak dosłownie mam momenty w których nie mam siły by zacisnąć pięść … Najchętniej spędziłabym cały dzień pod kocem na kanapie, z tym że akurat to, lubiłam robić też przed COVIDEm – więc się nie liczy. Ale problemów ze sem nie miałam nigdy … a mam je już trwa ładnych kilka tygodni. I ta cała izolacja też dołożyła swoje, maski na twarzach ludzi, brak możliwości spotkania i po prostu cieszenia się wyjściem z domu. Od ponad roku pracuję, śpię, odpoczywam (na urlopie też) we własnym domu i mam już tego po dziurki w nosie. Kto by przypuszczał że, zatęsknię do wstawania codziennie o szóstej rano i rutynowego szykowania się i wyjścia do pracy? Tęsknię i to bardzo. Wzięłam więc niechcieja którego wyhodowałam, na wychowawczą pogadankę i zastosowałam mu szlaban. Jak tylko słońce pojawia się na niebie, zostawiam to co akurat robię i wychodzę na spacer czy przejażdżkę rowerową i wietrzę głowę. To powoli zaczyna pomagać. Poszukiwanie natchnienia i motywacji jest jednak wykańczające i nie zawsze się to udaje, ale małymi kroczkami dotrę wreszcie tam gdzie dotrzeć powinnam.

Zaszczepię się też byle czym, byle jak najszybciej. Najchętniej szczpeinnoką J&J, wszystko co jest zakończone igłą i znajduje się w mojej bliskiej okolicy powoduje u mnie duży dyskomfort, okraszony od czasu do czasu omdleniem. Mam jednak cichą nadzieję że, wbiję się na jednorazowe podanie i nie odstawię przy tym szopki :P. Odczekam swoje kilka tygodni zakładające pełną ochronę a potem kupię bilety na wypad do Rzymu, albo gdzieś gdzie nikt nie mówi po polsku.

Do brzegu jednak bo jak tytuł wskazuje o decyzję chodzi, a raczej o moje ulubione odkładanie na później bo może samo się wyjaśni. Ile ja mam lat? Nic nigdy się samo mi jeszcze nie wydarzyło. Jeśli czegoś chcę to muszę po to sięgnąć, a jeśli coś zaczyna uwierać – powinnam się przyjrzeć i coś zmienić, a jeśli się nie da to zwyczajnie muszę się tego pozbyć. I mam tu na myśli pewną relację, dość dziwną bo to niby przyjaźń niby współpraca trwająca dobre ponad cztery lata, i o ile dobrze się zaczęło, to miało prawo się zmienić i popsuć. Zwyczajnie wyczerpał się format, przestałam widzieć sens w dalszym ciągnięciu tematu, skoro obu stronom to ewidentnie nie leży. Zakładałam jednak że, dam sobie jeszcze jakiś czas – może uda się to uratować. Niestety, muszę podjąć dorosłą decyzję i poinformować stronę o braku chęci dalszej współpracy z mojej strony. Wiem że, nie będzie to przyjemna rozmowa ale takie jest życie. Idąc do dentysty nikt przecież nie podpisuje z mim umowy na wyłączność, a jak coś nie leży – zmienia lekarza.

Dlatego zdecydowałam – przechodzę do Orange. Trzymajcie kciuki, mam nadzieję ze T-mobile się nie wścieknie 😛

Żyłam w nadziei, iż luty upłynie mi pod patronatem spokoju, takiego wewnętrznego wyciszenia, w oczekiwaniu na wiosnę i zbliżającą się nieuchronnie normalność (czytaj: wirus w odwrocie). Fizycznie już wylizałam się, mam nadzieję z COVIDowych przypadłości poza stale utrzymującym się brakiem powonienia i co za tym idzie zniekształconym smakiem. Wszelkie zadyszki po kilku krokach i problemy z pamięcią minęły, ale ponieważ naczytałam się internetów, zdaję sobie sprawę z tego, że to jeszcze nic nie znaczy. Zdrowotne zwroty akcji mogą nadejść niespodziewanie. W związku z brakiem tak ważnych zmysłów, zapodałam sobie fizjoterapię węchu – kilka razy dziennie wącham różne olejki eteryczne i zioła by zmusić mój mózg do regeneracji receptorów węchowych. Na razie bez efektów…

Wracając do spokoju, rozkmina życiowa musiała być zredagowana i wchodzi z opóźnieniem ponieważ w najmniej spodziewanym momencie złamał mi się ząb. Przyznam, że tej jeden jedyny raz doceniłam brak powonienia. Do meritum jednak, dla bywalców mojego bloga to już wiadome, ale dla nowych odwiedzających ważna informacja – luty od chwili śmierci mojej siostry, jest dla mnie ciężkim miesiącem. Jest kumulacją dni o różnym ładunku emocjonalnym i bywa, że za nim nie przepadam a co za tym idzie nie udzielam się za bardzo. A tegoroczny luty to już ogóle daje popalić a w chwili publikacji tego wpisu mamy dopiero połowę miesiąca…

Potrzebowałam jednak chwili oddechu i w trakcie rozmyślań nad tematem wpadł mi do głowy pomysł na post a może i kilka :). Bywam od jakiegoś czasu w domu rodzinnym częściej, niż ustawowe raz na miesiąc i z racji mojego ostatnio „krótkiego lontu” odpalam się przy „krytyce” rodzicielskiej, dotyczącej mojego języka wypowiedzi i marzeń życiowych bo przecież rozmawiam z mamą na różne życiowo/polityczno/egzystencjonalne tematy. Fajerwerki jak się okazuje inicjuje w pierwszym wypadku zdanie: „kobietom nie przystoi kląć” (do tego odniosę się w przyszłości, jak już się uspokoję), a w drugim nieśmiertelne „pokorne ciele dwie matki ssie”. i to przy okazji jakiejś życiowej dyskusji usłyszałam ostatnio.

Nad drugim właśnie punktem postanowiłam pochylić się w pierwszej kolejności. Pokora w życiu jest najważniejsza, to powtarzała mi z uporem maniaka ma rodzicielka. Próbowała przez pierwsze osiemnaście lat mojego życia nauczyć mnie – opornego delikwenta, że przyjęcie przeze mnie postawy służalczej i uniżonej (tak to przysłowie się odczytuję) w wielu sytuacjach życiowych przyniesie wymierne korzyści. Nie grało mi to jednak z moim buntowniczym charakterem i zwyczajnie nie przywiązywałabym do tego większej uwagi, gdyby nie jeden z wykładów Jacka Wałkiewicza jakie ostatnio obejrzałam z serii z TEDx Talks. Tak oto połączyłam kropki, a wykład pana Jacka gorąco polecam!

Pokorne ciele dwie marki ssie – czy ktoś z nas tego przynajmniej sto razy w swoim życiu nie usłyszał? Ufam, że jednak są tacy szczęśliwcy. Bo to zdanie ma ogromną siłę sprawczą. Może i było cokolwiek prawdzie w erze komuny i postkomuny, gdzie tak naprawdę nikt bez wiedzy wielkiego brata nie potrafił zrobić kroku, gdzie wazelina i służalcza pokorna postawa funkcjonowała wszędzie i były jedynym sposobem na zdobycie czegokolwiek. Z tych czasów pamietam jedynie, kolejkę po cukier w osiedlowym sklepiku w której ustawiła mnie razem z rodzeństwem babcia. Ale komuna zdaje się minęła, przyszły duże zmiany i historia osądzi czy lepsze, a nasze nastawianie i oczekiwania od życia wcale się mocno nie zmieniły. Częściej słyszę i czytam o tym, że coś się „należy” niż „sam na to zapracowałem”. Nic mi się w życiu nie należy, nie urodziłam się w rodzinie królewskiej i nie mam prawa do tronu. Nie koleguję się z pokorą, mam na tyle dużo ambicji i sił do pracy, by spełniać swoje marzenia a nie tylko o nich myśleć. I tak, jak tylko będzie to możliwe ruszę w podróż koleją Transsyberyjską. Nie toleruję kolesiostwa i załatwiania sobie na przykład pracy po znajomości, na każdą ofertę pracy jaką dostałam zasłużyłam sobie dobrymi referencjami, a tych nie napisali mi moi znajomi tylko byli współpracownicy, szefowie czy na przykład zadowoleni klienci. Na wszystko co mam, co osiągnęłam zapracowałam sobie sama.

Jeśli miałabym w sobie te pokorę i służalczość która przez lata była wbijana pewnie z troski o mnie, to dalej pracowałabym na linii pakowania perfum. Taką pracę znalazłam po skończeniu ogólniaka, takie możliwości stwarzała okolica w której mieszkałam i zwyczajnie chciałam dysponować własnym kapitałem na spełnienie kilku prozaicznych marzeń (z rozrzewnieniem wspominam zakup pierwszych glanów). Wakacyjna praca okazała się największą szkołą życia. Postanowiłam wtedy, pracując w trybie zmiennym i to po kilkanaście godzin w ramach zmiany – że zrobię wszystko co tylko w życiu możliwe, by nigdy więcej nie musieć pracować w takich warunkach. Oczywiście nie uważam, że ta praca była uwłaczającą, praca jak każda inna – ma zapewnić środki do życia, dla mnie jednak była objawieniem które zaowocowało decyzją o opuszczeniu rodzinnego gniazda i chęci zrobienia ze swoim życiem czegoś więcej.

Wnioski wyciągnięte z tego krótkiego wakacyjnego epizodu bardzo mocno mnie ukształtowały i towarzyszą mi od tamtej pory. Wiem ile jestem warta i wiem na co mnie stać, wiem że potrafię myśleć samodzielnie, podejmuję samodzielne decyzje, i ponoszę ich konsekwencje, a marzenia mam po to by je realizować a nie tylko mieć. I tak już od osiemnastu lat.

Post COVIDowa utrata węchu lekko mi komplikuje życie, trwa to już dobre kilka tygodni i końca nie widać. Niby smak mam, ale nie wszystko działa – kwaśne, słone i ostre odczuwam (ale w dużym natężeniu) ale smaki słodkie i gorzkie są totalnie wyłączone, umami też poszło w diabły. Wszystko co czułam, jedząc wigilijny barszcz z uszkami to w sumie tylko pieprz, i ciepło zupy wraz z ciągnącą konsystencją uszek. Zajadam się Kimchi na potęgę, i jedyne co czuję to delikatny ostry posmak i w sumie mrowienie ust i języka. Wszystko jest daremne, nie czułam nawet pierników.

Końcówka dziwnego roku 2020 dała mi popalić dość mocno, miałam momentami wrażenie, że brakuje tylko przysłowiowej iskry bym wybuchła. Ratował mnie niezawodnie dobrze zaopatrzony Kindle oraz kilka gier zainstalowanych na telefonie. Do tego jeden posiadanych przez mnie czterech doniczkowych kwiatów wywiesił białą flagę, kolejny widzę stawia pod swoją maszt. Muszę widać przeprowadzić z nimi poważną rozmowę motywacyjną, bo sama sobie już zdążyłam taką zafundować.

Postanowiłam wypisać sobie na kartce wszystkie przykre i negatywne wydarzenia (albo przynajmniej te które wryły się w pamięć), takie które osobiście mnie dotknęły. Muszę przyznać zaskoczyło mnie to podsumowanie i to pozytywnie.

1. Lockdowny: jeden, drugi, piąty i generalnie zamknięcie świata odbiło się na moim zdrowiu fizycznie i psychicznie. Straciłam formę bo dłużej branża fitness w tym roku była zamknięta niż otwarta, a ja niestety zajadam stres, albo go rozpracowuję podczas wysiłku tylko nie było gdzie tego za bardzo robić…, to mam co mam. ALE: Do formy można wrócić, kontuzje się leczy, kreatywnie można ogarnąć wszystko a motywacja przecież jest, 2021 będzie łaskawszy.
2. Przeszłam kilka mini załamań psychicznych. Strach o kolejny dzień nakręcany przez media i ludzi wokoło, stwierdzam odbił się na moim postrzeganiu świata. Generalnie rok społecznie i politycznie namieszał w naszym życiu. Pokazał, że jesteśmy tolerancyjni do czasu, gdy ktoś z buciorami wchodzi w nasze życie. ALE: Oddech i krok w tył, odcięcie od foliarzy i weryfikowanie każdej zasłyszanej tezy działa zaskakująco dobrze na moją psychikę. Na plus: Myślę samodzielnie i staram się weryfikować informacje zanim przekażę je dalej, zawsze cytując klasyka „ma pan dowód?” sprawdzam źródło. Ufam bardzo mocno, że rok 2020 w perspektywie przyszłych lat okaże się początkiem zmian, rozliczania zaniedbań, złych wyborów oraz aktywizacji politycznej ludzi do tej pory odmawiających podejmowania decyzji.
3. Finansowo było ciężko. Pracy nie straciłam, ale niestety branża w której pracuję jest specyficzna. Marketing przy kryzysie dostaje zawsze pierwszy i to odczułam na sobie. ALE: Ograniczyłam wydatki, nie kupiłam w tym roku nic poza 3 parami butów (wymieniłam rozpadające się ulubione buty na nowe) oraz dres sztuk jeden, opracowałam dobry budżet, i sprzedałam mnóstwo zalegających rzeczy co pozwoliło mi na sfinansowanie wakacji. Na plus: Dobry budżet i kontrola wydatków to zdecydowanie pozytywny nawyk.
4. Czułam się w tym roku bardzo samotna, zwłaszcza w chwilach zamknięcia na kwarantannie i w trakcie przechodzenia COVID, tak zwyczajnie fizycznie, izolacja ma na mnie zdecydowanie negatywny wpływ ALE: Odczułam też co znaczy mieć wokoło siebie ludzi którzy się o mnie troszczą! Na plus: Mam mega cudnych przyjaciół i rodzinę. Nie boję się prosić o pomoc bo wiem, że ją otrzymam.
5. Nie załam egzaminu na prawko, nakręciłam się i za ambitnie do tego podeszłam więc nerwy mnie zeżarły. ALE: Poćwiczę więcej i w 2021 dorobię się tego dokumentu, co muszę przyznać z góry zakładałam (nadmierna ambicja czasem prowadzi mnie na manowce).
6. Odwołałam kilka dawno zaplanowanych wyjazdów. ALE: Będą inne!
7. Rodzinna przypadłość jaką bywa migrena niestety została na dobre. I tu nie ma „ale” nie lubię tego stanu i już.
8. Pandemia zakończyła kilka dziwnych relacji czy związków z ludźmi którzy widać pojawili się na chwilę w moim życiu. ALE: Dzięki temu, że coś się skończyło, coś innego się narodziło, albo rozwinęło się dużo bardziej.

Dziwne to, ale wygląda na to że mój 2020 był nomen omen „pozytywny” 😛 zafundował mi przymusowe uziemienie, ale dzięki pandemii i jej skutkom miałam czas i przestrzeń do przemyśleń, uporządkowania pewnych rzeczy, odczuwania wdzięczności i docenienia tego co mam. A co wcale nie jest takie oczywiste: jak banda przyjaciół i rodziny którzy ten dziwny czas przeżyli razem ze mną i mogą dziś przywitać kolejny Nowy Rok, czy tak prozaicznie, jak dach nad głową, pełna lodówka lub ciepła woda w kranie (albo to, że ten kran mam!)

Kończmy więc ten Stary z nadzieją, że Nowy będzie raczej wygaszał to co poprzednik rozbujał. Niech 2021 w niczym się nie wyróżnia, a już najlepiej niech nie przebija osiągnięć poprzednika, by w historii nie zapisał się wcale, a jeśli musi to jedynie pozytywnie.

Wypiję dziś za wasze zdrowie, za waszą siłę i spokój. Za waszych bliskich, by byli wsparciem, by byli otwarci i potrafili czasem po prostu milczeć razem z wami. Szczęśliwego Nowego Roku!