z przymrużeniem oka

Nie wiem czy bardziej cieszę się ze zdanego egzaminu na prawo jazdy, czy ze szczepienia chodź jeszcze tylko połowicznie. Spać przez dwa dni nie mogłam bo to była niezła kumulacja – zdążyłam wyjść (w ciężkim szoku będąc) z WORDu a tu telefon – wolna dawka jest, chcesz? Mnie nie trzeba namawiać, ze mną jak z dzieckiem – za rękę i do baru… I tak właśnie minął mi maj, jakiś taki bez wyrazu, ani konwalie ani jaśmin ani bez na Saskiej Kępie nic nie „uruchomiło” mojego nosa i chyba tak już zostanie…

Prawo jazdy odebrałam w połowie maja, po czym ogarnęłam AC i OC, wyprowadziłam furę z garażu w celu umycia, bo biedna zakurzona i ubłocona, czekała na legalne wyjście. Wypucowałam samochód jak się tylko dało i pojechałam zwiedzać okoliczne, miejskie i wiejskie drogi. Ależ to była frajda! A w sobotę, dzień po odebraniu prawka przyjechałam pod eskortą (przez cześć drogi :)) przyjaciół do Warszawy. Miał rację mój brat mówiąc, że to całkiem spory stres taka pierwsza wyprawa w dłuższą trasę. Bezpiecznie dowiozłam pasażera do domu, potem odwiedziłam jeszcze kilku kręcąc się po stolicy i wczesnym wieczorem zaparkowałam moje MicroPorsze w docelowym miejscu postojowym. Ambitnie, bo tyłem (miejsce garażowe jak zdjęcie wskazuje mam przy ścianie) ale udało się za trzecim podejściem, a z czasem nabrałam wprawy i wychodzi z tylko jedną korektą.

Po wejściu do domu zakupiłam brakujące części wyposażenia czyli wszystko poza gaśnicą i kołem zapasowym, do tego dodam jeszcze piankową naklejkę na ścianę przy miejscu postojowym, tak dla pewności… Już ja wiem jak ja potrafię energicznie drzwi otworzyć… Teraz muszę tylko opanować działanie parkometrów i zaliczyć pierwsze tankowanie, i najlepiej jeszcze myjnię – bo jednak nie umiem umyć samochodu bez pozostawiania zacieków 😛 szyb w oknach też nie umiem tak umyć ale to już inna para kaloszy.

To jest radocha! Prowadzenie samochodu dla mnie to endorfina w czystej postaci, jak już wyjadę z garażu i osiedla. Za każdym razem gdy tylko uruchamiam samochód od razu czuję ekscytację, ale też jeszcze z racji braku doświadczenia lekki stres. Zdaję sobie sprawę z tego że może z czasem to uczucie zblednie, a może wcale nie? Patrząc na moją kuzynkę która za kierownicą staje się Mr. Hydem, mam nadzieję że nie będę zyskiwała nowej osobowości za kierownicą (już trochę widzę u siebie przesłanki ku temu), będę raczej bezpiecznym i uważnym użytkownikiem ruchu drogowego, o co przez ostatnie kilka miesięcy starał się mój nieoceniony instruktor życia 😛

Słowem wstępu – stuknął mi już czwarty miesiąc a powonienia, jak nie było tak nie ma. Już się do tego zaczynam przyzwyczajać, a jednocześnie zdaję sobie sprawę z tego jak takie funkcjonowanie może być niebezpieczne. Nie jestem w stanie sprawdzić czy mięso w lodówce jest jeszcze świeże albo czy rozbite jajko nie okaże się zbukiem (już to przeżyłam – zorientowałam się, że coś jest nie tak gdy po rozbiciu okazało się że żółtko nie jest już koloru żółtego). Farciara ze mnie, skręcająca w stronę wegetarianizmu, dla własnego zdrowia … (wiem jak to źle brzmi).

Nie mam ostatnio natchnienia, nic mi nie przychodzi do głowy a wpatruję się w otwartą czystą stronę nowego wpisu od ponad tygodnia. Nudyyyyy, jakie nudy panie! Powinnam właśnie szusować na desce gdzieś w okolicy Isola 2000 a siedzę na kanapie i zastanawiam się nad sensem mycia okien. Czy to już, czy może powinnam jednak poczekać na wiosnę? Poczekam jednak, może w przyszłym tygodniu znajdę więcej weny, w sumie słońce po godzinie 9 rano znika z widoku a brud na oknach już nie napiera tak mocno na moje poczucie estetyki. Do brzegu jednak, sprawa jest poważna.

Większość znanych mi osobników obojga płci w momencie uzyskania pełnoletności postanawia zdobyć uprawnienia do kierowania samochodem. Stwierdziłam zatem, że nie będę gorsza i po uzyskaniu kolejnej pełnoletności zrobię prawko (tak naprawdę, to mój brat mnie do tego kroku namówił – a raczej nie zostawił innej opcji, bo bardzo mocno zasugerował zakup samochodu, za co mu bardzo dziękuję). Stałam się więc posiadaczem czarnej strzały, ale na chwilę obecną trzy podejścia do egzaminu praktycznego nie dały pozytywnych efektów. Może za czwartym się uda :P, W sumie to było by to już piąte, licząc ten egzamin z przed prawie dekady gdy zapisałam się na praktykę i nie pojawiłam się na egzaminie stwierdzając, że do niczego mi nie jest ten plastik ze zdjęciem potrzebny. Nie czułam też potrzeby, by pakować się w skarbonkę na kółkach.

Potrzebę, a raczej zew wolności jaką daje własna fura i umiejętność jej prowadzenia poczułam dopiero pod koniec grudnia ubiegłego roku, gdy po raz drugi chorowałam na COVID, kolejna już kwarantanna naciskała coraz mocniej na dobrze mi znaną potrzebę bycia niezależną. Było to jak objawienie, ta świadomość posiadania niezależności logistycznej – będącej już tylko na wyciągnięcie ręki. Uczucie to zmieniło chemię w moim mózgu, w jednej chwili coś się przestawiło tak, że pozbyłam się tego wewnętrznego głosu mówiącego, za każdym razem: „po co ci to? nie umiesz – nie jedź…” i tego typu dyrdymały. Strach przed jazdą do tego momentu był tak duży, że sabotowałam swój pierwszy egzamin, postarałam się by wrócić z „miasta” bardzo szybko. Z czasem jednak okazało się, że talent po tatusiu (kierowcy z prawkiem na wszystko co można z wyjątkiem motocykli) mam, potencjał zatem duży a umiejętności coraz lepsze, tylko teraz praktyka i praktyka a będzie ze mnie rajdowiec. I może wreszcie do listy marzeń dopiszę: wyścig w stylu Top Gear albo jakiś Złombol.

Wygonili mnie na urlop. Któż to widział, by przechodzić na kolejny rok kalendarzowy mając piętnaście dni wolnych do wykorzystania (ja wiem… co to jest piętnaście dni? znam takich którzy pod sześćdziesiąt dochodzili, ale ja zawsze miałam problemy z wyskrobaniem nawet kilku dni na okolice końca roku.. dlatego piętnaście to dla mnie szaleństwo). Firmowy system zgadza się na przeniesienie maksymalnie pięciu. Spędzam więc prawie cały grudzień na urlopie, czy odpoczywam? No … nie ma bata.

W domu rodzinnym się nie odpoczywa, tu zawsze jest coś do zrobienia. Okazuje się, że wykonanie dziennej normy 10 000 kroków jest możliwe nawet bez wychodzenia do ogrodu. Doliczyłam się 47 schodów, co przy wytyczeniu odpowiedniej trasy daje niezły trening cardio.

Nie jestem i nigdy nie byłam zwolennikiem posiadania domu, cenię sobie nade wszystko ciepło płynące z grzejników które według własnego widzimisię mogę zakręcić, a w mieszkaniu dalej będzie przyjemne 19 stopni Celsjusza. Nigdzie nie wyrośnie mi mlecz albo inne zielone, no chyba że w którymś z 4 posiadanych kwiatków (a one i tak nieustannie żyją w zagrożeniu suszy więc gdyby coś by im w doniczce wyskoczyło to same sobie ten problem rozwiążą), woda w kranie będzie ciepła bo nie muszę się martwić o termę. No i metraż jest na tyle mały, że omiatanie zajmuje raptem kilka godzin – a nie dni.

Spędzam więc przymusowy urlop w miejscu do wypoczynku dla mnie absolutnie nie przystosowanym, i do tego w okresie zimowym, nie dzieje się tu nic wartego uwagi. Nawet window shopping nie ma gdzie zrobić, bo do Biedronki to każdego wpuszczają… i w sumie to stać mnie nawet na codzienne wizyty w tejże chociaż po jedną mandarynkę. A jak się dobrze zakręcę przy drodze powrotnej robiąc obchód miasta to mam zagospodarowaną godzinę. Ale co z resztą doby? Ile można spać, sprzątać czy gotować? Nawet szturchać rzeczy patykiem nie da rady długo bo się nudzi a poza tym ręka się męczy. Na jadące pociągi nie popatrzę bo najbliższa stacja PKP w Garwolinie czyli jakieś 30 kilometrów stąd.

Lubię grać ludziom na nerwach, ale tu nie dysponuję odpowiednimi obiektami do ćwiczeń a mama i tak już ma na głowie swoje, więc staram się przy niej tylko gwizdać jakieś proste melodie bez odpalania od razu całej orkiestry symfonicznej. Ćwiczę się w opanowaniu powtarzając jakieś mantry, o kwiecie lotosu na wzburzonych falach oceanu. Polska służba zdrowia jak się okazuje dba o mój stan psychiczny – robi wszystko co może bym nie schodziła z poziomu permanentnej wścieklicy. Ale o przyczynie tego stanu opowiem być może innym razem bo wpis należało by mocno ocenzurować.

Jestem na urlopie od trzech dni (w Żelechowie już od ponad tygodnia) i serdecznie mam dość, poprzedni tydzień fakt, że z domu ale jednak przepracowałam. Potrzebuję pilnie jakiegoś pomysłu na wyłączenie myśli, ale takiego który nie skończy się leczeniem kilkudniowego kaca. Co robią dzieci jak się nudzą? Zapomniałam spakować konsolę na ten wyjazd, kasztanów już nigdzie nie ma, więc nie powołam do życia świadków mojej moralnej i fizycznej degrengolady. Monopol nie posiada opcji gry single player, multiplayera w postaci dodatkowej osobowości nie posiadam, a puzzle ułożyłam już wszystkie. Animacji potrzebuję… albo nich mi ktoś po prostu już zrobi tego drinka…

Druga tym razem przymusowa izolacja nie nakręciła mnie do działania tak jak działo się to w wydaniu marcowym. Po powrocie z Francji, dnia 15 marca 2020 r. na dosłownie godziny przed lockdowmem rodzina i znajomi wlepili mi czasowy zakaz kontaktu. Niby wszystko zostało przekazane w formie żartu, lekkiej kąśliwej uwagi …. ale ja to pamiętam. Uczucie towarzyszące usłyszanym słowom, zostało zakodowane w mojej głowie wraz z tym co pomyślałam o panikarzach wieszczących szybką wojskową blokadę Warszawy. Z rozrzewnieniem wspominam o tych dziesiątkach wiadomości od znajomych i rodziny, zamartwiających się o mój powrót do domu z linii frontu. I ta cisza w autokarze, gdy ludzik michelina sprawdzał wszystkim urlopowiczom temperaturę. Podchodziłam wtedy do sytuacji z ostrożną ciekawością oraz minimalną dozą obaw, bo jednak półki z papierem w Rossmannie świeciły pustkami o czym donosili życzliwi.

Co to były za czasy 🙂 jak cudowną sprawą było życie chodźmy przez tydzień od problemów związanych z ogólnym brakiem papieru toaletowego… Podoba mi się i ostatnio często cytuje złapaną w internetach sentencję „kto w Polsce mieszka, w cyrku się nie śmieje” jako komentarz do dziejących się w kraju rzeczy. Nie wiem kto jest autorem ale, jakież to trafne spostrzeżenie. Obje moje kwarantanny zbiegały się w czasie z „narodową” czy też zwykłym wiosennym zamknięciem gospodarki. A pomiędzy marcem a listopadem nie działo się przecież zupełnie nic, o czym warto by dziś pamiętać, władza głosiła zwycięstwo w walce z wirusem, a za znaną celebrytką ” w szpitalach leżeli statyści”. Więc oto zbliżamy się do końca roku, a 17 listopada minął dokładnie rok od odnotowania pierwszego przypadku wirusa SARS-CoV-2 a my jesteśmy w głębokiej ***** a o tym jak ona jest głęboka można sprawdzić na www.dupometr.pl ;P

Osiem miesięcy po pierwszej kwarantannie trafiłam na kolejną, tym razem mając namacalny powód w postaci podłego samopoczucia i sensacji żołądkowo-jelitowych wraz z niemalże migrenowym ponad tygodniowym bólem głowy. Gdy otrzymałam informację, że podejrzewany pacjent zero zdał test, dotarło do mojego mózgu co może być przyczyną tego stanu. Początkowo tłumaczyłam to wszystko co się ze mną działo jakimś rotawirusem albo zatruciem pokarmowym, z tym że te opcje nie trwają dłużej niż 2-3 dni… Ziarno niepewności więc zostało zasiane.

Następnie wpadłam w chwilowy stan w którym byłam przekonana, że sobie to wmawiam i moje objawy to zwykłe urojenia. Niestety z czasem szczodrzy pośrednicy w tym łańcuchu dostaw o numerze dwa i trzy stracili węch i smak. Przestałam się wtedy oszukiwać, i chodź mnie akurat ten objaw ominął, to wujek Google podpowiedział że mamy już siedem udokumentowanych zestawów efektów COVID-19 i mój jest na tej liście numerem szóstym. Wylosowałam co wylosowałam, mogłam trafić gorzej. Naprawdę o wiele gorzej.

Jakie z tego morał? Fartownie przeszłam tę choroby w sposób raczej skąpo-objawowy, ale i tak mnie to nie oszczędzało. Okazuje się że za „statystowanie” w tym filmie niestety nikt nie płaci, nie jest to fucha którą z ręką na sercu polecam każdemu, i naprawdę cieszę się, że miałam w domu zapas papieru toaletowego. Naprawdę doceniam zakupy przez internet które RSM od jakiegoś czasu ma w ofercie 😛

W ramach żartu chciałam nadmienić, że słuchanie muzyki w trakcie choroby było ostatnim o czym myślałam wiec nie wiem jak to odbierają ludzie leżący na szpitalnych oddziałach chorób zakaźnych. A już o tym jaki design posiada bielizna … uuuu najmniej ;D Cyrk. Cyrk przyjechał.

Chciałam napisać coś o zbliżającej się dużymi krokami jesieni, ale ona na dobre już zadomowiła się w krajobrazie. Plizga złem. Zdążyłam już zmienić okrycie nocne – z koca na pełnoprawną kołdrę, bo zdarzyło mi się juz przemarznąć i dorobić się przeziębienia. Lubie to, lubię jesień, to zaraz po zimie moja ulubiona pora roku. Mam już powód do noszenia jeansowej kurtki i szalika, wyciągam ulubione bluzy i długie spodnie. Staram się jak najwięcej czasu spędzać na dworze, słońce nie jest już moim wrogiem. Mogę do woli syntezować witaminę D.

Jesienią najbardziej lubię podróżować, można zdecydowanie efektowniej wykorzystać dzień, nie chowając się non stop przed palącym słońcem i upał zdecydowanie mniej dokucza. I oczywiście najważniejszy aspekt – wszyscy już wrócili do szkoły czy na studia. Dzieci na placu zabaw jest już zdecydowanie mniej, pod oknem spokojniej. Kolejki w muzeach mniejsze lub nieobecne, szlaki górskie puste tak jak zatoka Pucka – wyludniona. Sezon w wielu miejscach dobiega końca. I właśnie wtedy do akcji wkraczam ja.  Nawet ulubione trampy nie odparzają mi już stóp. Pogoda sprzyja wędrowaniu, czy przyjemnej jeździe na rowerze.

Końcówka tegorocznego sezonu letniego w moim wykonaniu jest intensywna ledwo wróciłam ze Lwowa (krótka fotorelacja okrasi ten post), za chwilę zmieniam pracę, a zaraz po tym jadę na tygodniowy wypad do Izraela, potem Serce Dawida i Umiłowani w Krakowie. Praktycznie cały czas jestem w rozjazdach, dlatego plany na spokojny weekend dla relaksu musiałam odłożyć na listopad. Nie żebym miała się skarżyć, lubię tak wypełniony kalendarz. Każda, ale to absolutnie każda wyprawa, to też czas na spotkanie z różnymi ludźmi, sympatycznymi. Takimi którzy z jakiegoś powodu znaleźli się w moim życiu. Sprzyja to budowaniu relacji, no i pozwala poznać lepiej drugiego człowieka. Wspólne podróżowanie bywa stresujące i wtedy właśnie można się przekonać co w nas siedzi.

Dużo się u mnie dzieje, czas nie płynie powoli, on zasuwa jak Struś Pędziwiatr, a ja czuje się wtedy zupełnie jak Kojot Wiluś, na którego za chwilę spadnie imadło. Wtedy chciałabym wejść w posiadanie kontroli nad czasem, mieć możliwość wydłużenia chwili szczęścia, by się nią nacieszyć do woli. Wcale nie musi to być coś niesamowitego, równie przyjemne co podróże jest jedzenie kiszonych ogórków produkcji mojej rodzicielki. Albo zapiekanka z ziemniaków i do tego kiszone ogórki, rewelacyjnie jesienią wchodzi też pieczone jabłko z cynamonem i rodzynkami. Co kto lubi. Równie dobrze sprawdza się kubek gorącej herbaty z cytryną, koc i dobry film.

Dlatego uważam że w życiu najważniejsze jest mieć chudą rękę. Tak by zmieściła się do słoja z ogórkami.