życiowe rozkminy

Uwierał mnie od długiego czasu prowizoryczny żyrandol który wisi w moim salonie, centralnie nad kanapą. Spanie to jedna z czynności, do której potrafię zaadaptować się w każdej sytuacji, niekoniecznie sprzyjających wygodnych powierzchniach poziomych ale też, często wykorzystuję do tego moją kanapę. Turbo drzemki w ciągu dnia to coś co człowiek docenia z wiekiem, do tego ilość czasu potrzebna na rozścielenie łóżka vs gotowa miękka kanapa – wiadomo kto będzie zwycięzcą tego pojedynku. Tak oto dochodzimy do sytuacji w której zwyczajnie boli mnie ten żyrandol – uwiera w poczucie estetyki, a lata wcześniej w gałki oczne (bo wisiała tam goła żarówka przez jakieś 3 lata). Wisi taki plastikowy kwiatoimitujący stwór, zbiera kurz na każdym płatku i nie się wykorzystać pełnego potencjału miejsca.

Wisi toto za nisko i przeszkadza w graniu na konsoli, złożeniu koca czy innych zajęciach wymagających podniesienia w tym miejscu rąk. I tak jak małe ziarenko piasku w bucie – wiesz ze uwiera, ale to tylko małe ziarno więc zamiast się tego pozbyć – idziesz dalej, bo nie opłaca się rozwiązywać butów a tak w ogóle idzie się przyzwyczaić.

Nadszedł jedna ten dzień, chyba po sześciu latach od zakupu mieszkania dojrzałam do postawienia kropki nad i – i wymiany tymczasowych żarówek wiszących w korytarzu i łazience na pełne poprawne oświetlenie. Ja żarówki zdążyłam wymienić już kilka razy w ciagu tych lat, a te wykończeniowe tymczasowe oprawy na gołych drutach dalej wiszą. Do czasu jednak bo zakupiłam trzy oprawy, teraz tylko wymiana i montaż. Można by powiedzieć ze finiszuję z wykańczaniem kwadratu.

Mam tak trochę w życiu, nie finalizuję rzeczy. Zadowalam się takim prawie zakończeniem, te 70-80, czasem 99% wykonania jest dla mnie zadowalające. Nie docieram do mety, schodzę często z pola walki zanim osiągnę metę. Nawet profil na Linkedin jest uzupełniony tylko w 70%! Kończę i wycofuję się po angielsku z wielu życiowych sytuacji.

Bardzo tak nie chcę, bardzo mnie zaczął irytować ten schemat w który ciągle wpadam. Chciałabym by mój rok 2022 był rokiem dojrzałych no dobrze – dojrzalszych decyzji – jeśli coś rozpocznę to chcę to zakończyć, nawet jeśli finisz będzie niepowodzeniem – trudno, wyciągnę wnioski i pójdę dalej. A jeśli coś będzie ważne, to spróbuje raz jeszcze. Muszę nauczyć się kończyć sprawy, a nie porzucać je przed finiszem. Zaczynam zatem od drobnych rzeczy ale codziennie mnie uwierających.

Ahhh ulubione nawyki, co ja bym bez was zrobiła. Skumulowało mi się kilka spraw z którymi nie umiałam i dalej nie umiem sobie poradzić i zwyczajnie, przerosła mnie łączna waga problemów, więc zamiast stawić im czoła – schowałam się do swojej skorupki, i wena też sobie gdzieś poszła. Ogólnie końcówka zimy nie oszczędzała i przygnębiła mnie w stopniu większym niż zazwyczaj.

Ze sporym zaskoczeniem przyznam zaobserwowałam u sobie coś na kształt post COVIDowego zjazdu objawiającego się bezsennością, brakiem w dalszym ciągu smaku i węchu (a to już trwa 5 miesięcy!), znacznie obniżoną wydolnością i brakiem sił na cokolwiek, ale tak dosłownie mam momenty w których nie mam siły by zacisnąć pięść … Najchętniej spędziłabym cały dzień pod kocem na kanapie, z tym że akurat to, lubiłam robić też przed COVIDEm – więc się nie liczy. Ale problemów ze sem nie miałam nigdy … a mam je już trwa ładnych kilka tygodni. I ta cała izolacja też dołożyła swoje, maski na twarzach ludzi, brak możliwości spotkania i po prostu cieszenia się wyjściem z domu. Od ponad roku pracuję, śpię, odpoczywam (na urlopie też) we własnym domu i mam już tego po dziurki w nosie. Kto by przypuszczał że, zatęsknię do wstawania codziennie o szóstej rano i rutynowego szykowania się i wyjścia do pracy? Tęsknię i to bardzo. Wzięłam więc niechcieja którego wyhodowałam, na wychowawczą pogadankę i zastosowałam mu szlaban. Jak tylko słońce pojawia się na niebie, zostawiam to co akurat robię i wychodzę na spacer czy przejażdżkę rowerową i wietrzę głowę. To powoli zaczyna pomagać. Poszukiwanie natchnienia i motywacji jest jednak wykańczające i nie zawsze się to udaje, ale małymi kroczkami dotrę wreszcie tam gdzie dotrzeć powinnam.

Zaszczepię się też byle czym, byle jak najszybciej. Najchętniej szczpeinnoką J&J, wszystko co jest zakończone igłą i znajduje się w mojej bliskiej okolicy powoduje u mnie duży dyskomfort, okraszony od czasu do czasu omdleniem. Mam jednak cichą nadzieję że, wbiję się na jednorazowe podanie i nie odstawię przy tym szopki :P. Odczekam swoje kilka tygodni zakładające pełną ochronę a potem kupię bilety na wypad do Rzymu, albo gdzieś gdzie nikt nie mówi po polsku.

Do brzegu jednak bo jak tytuł wskazuje o decyzję chodzi, a raczej o moje ulubione odkładanie na później bo może samo się wyjaśni. Ile ja mam lat? Nic nigdy się samo mi jeszcze nie wydarzyło. Jeśli czegoś chcę to muszę po to sięgnąć, a jeśli coś zaczyna uwierać – powinnam się przyjrzeć i coś zmienić, a jeśli się nie da to zwyczajnie muszę się tego pozbyć. I mam tu na myśli pewną relację, dość dziwną bo to niby przyjaźń niby współpraca trwająca dobre ponad cztery lata, i o ile dobrze się zaczęło, to miało prawo się zmienić i popsuć. Zwyczajnie wyczerpał się format, przestałam widzieć sens w dalszym ciągnięciu tematu, skoro obu stronom to ewidentnie nie leży. Zakładałam jednak że, dam sobie jeszcze jakiś czas – może uda się to uratować. Niestety, muszę podjąć dorosłą decyzję i poinformować stronę o braku chęci dalszej współpracy z mojej strony. Wiem że, nie będzie to przyjemna rozmowa ale takie jest życie. Idąc do dentysty nikt przecież nie podpisuje z mim umowy na wyłączność, a jak coś nie leży – zmienia lekarza.

Dlatego zdecydowałam – przechodzę do Orange. Trzymajcie kciuki, mam nadzieję ze T-mobile się nie wścieknie 😛

Żyłam w nadziei, iż luty upłynie mi pod patronatem spokoju, takiego wewnętrznego wyciszenia, w oczekiwaniu na wiosnę i zbliżającą się nieuchronnie normalność (czytaj: wirus w odwrocie). Fizycznie już wylizałam się, mam nadzieję z COVIDowych przypadłości poza stale utrzymującym się brakiem powonienia i co za tym idzie zniekształconym smakiem. Wszelkie zadyszki po kilku krokach i problemy z pamięcią minęły, ale ponieważ naczytałam się internetów, zdaję sobie sprawę z tego, że to jeszcze nic nie znaczy. Zdrowotne zwroty akcji mogą nadejść niespodziewanie. W związku z brakiem tak ważnych zmysłów, zapodałam sobie fizjoterapię węchu – kilka razy dziennie wącham różne olejki eteryczne i zioła by zmusić mój mózg do regeneracji receptorów węchowych. Na razie bez efektów…

Wracając do spokoju, rozkmina życiowa musiała być zredagowana i wchodzi z opóźnieniem ponieważ w najmniej spodziewanym momencie złamał mi się ząb. Przyznam, że tej jeden jedyny raz doceniłam brak powonienia. Do meritum jednak, dla bywalców mojego bloga to już wiadome, ale dla nowych odwiedzających ważna informacja – luty od chwili śmierci mojej siostry, jest dla mnie ciężkim miesiącem. Jest kumulacją dni o różnym ładunku emocjonalnym i bywa, że za nim nie przepadam a co za tym idzie nie udzielam się za bardzo. A tegoroczny luty to już ogóle daje popalić a w chwili publikacji tego wpisu mamy dopiero połowę miesiąca…

Potrzebowałam jednak chwili oddechu i w trakcie rozmyślań nad tematem wpadł mi do głowy pomysł na post a może i kilka :). Bywam od jakiegoś czasu w domu rodzinnym częściej, niż ustawowe raz na miesiąc i z racji mojego ostatnio „krótkiego lontu” odpalam się przy „krytyce” rodzicielskiej, dotyczącej mojego języka wypowiedzi i marzeń życiowych bo przecież rozmawiam z mamą na różne życiowo/polityczno/egzystencjonalne tematy. Fajerwerki jak się okazuje inicjuje w pierwszym wypadku zdanie: „kobietom nie przystoi kląć” (do tego odniosę się w przyszłości, jak już się uspokoję), a w drugim nieśmiertelne „pokorne ciele dwie matki ssie”. i to przy okazji jakiejś życiowej dyskusji usłyszałam ostatnio.

Nad drugim właśnie punktem postanowiłam pochylić się w pierwszej kolejności. Pokora w życiu jest najważniejsza, to powtarzała mi z uporem maniaka ma rodzicielka. Próbowała przez pierwsze osiemnaście lat mojego życia nauczyć mnie – opornego delikwenta, że przyjęcie przeze mnie postawy służalczej i uniżonej (tak to przysłowie się odczytuję) w wielu sytuacjach życiowych przyniesie wymierne korzyści. Nie grało mi to jednak z moim buntowniczym charakterem i zwyczajnie nie przywiązywałabym do tego większej uwagi, gdyby nie jeden z wykładów Jacka Wałkiewicza jakie ostatnio obejrzałam z serii z TEDx Talks. Tak oto połączyłam kropki, a wykład pana Jacka gorąco polecam!

Pokorne ciele dwie marki ssie – czy ktoś z nas tego przynajmniej sto razy w swoim życiu nie usłyszał? Ufam, że jednak są tacy szczęśliwcy. Bo to zdanie ma ogromną siłę sprawczą. Może i było cokolwiek prawdzie w erze komuny i postkomuny, gdzie tak naprawdę nikt bez wiedzy wielkiego brata nie potrafił zrobić kroku, gdzie wazelina i służalcza pokorna postawa funkcjonowała wszędzie i były jedynym sposobem na zdobycie czegokolwiek. Z tych czasów pamietam jedynie, kolejkę po cukier w osiedlowym sklepiku w której ustawiła mnie razem z rodzeństwem babcia. Ale komuna zdaje się minęła, przyszły duże zmiany i historia osądzi czy lepsze, a nasze nastawianie i oczekiwania od życia wcale się mocno nie zmieniły. Częściej słyszę i czytam o tym, że coś się „należy” niż „sam na to zapracowałem”. Nic mi się w życiu nie należy, nie urodziłam się w rodzinie królewskiej i nie mam prawa do tronu. Nie koleguję się z pokorą, mam na tyle dużo ambicji i sił do pracy, by spełniać swoje marzenia a nie tylko o nich myśleć. I tak, jak tylko będzie to możliwe ruszę w podróż koleją Transsyberyjską. Nie toleruję kolesiostwa i załatwiania sobie na przykład pracy po znajomości, na każdą ofertę pracy jaką dostałam zasłużyłam sobie dobrymi referencjami, a tych nie napisali mi moi znajomi tylko byli współpracownicy, szefowie czy na przykład zadowoleni klienci. Na wszystko co mam, co osiągnęłam zapracowałam sobie sama.

Jeśli miałabym w sobie te pokorę i służalczość która przez lata była wbijana pewnie z troski o mnie, to dalej pracowałabym na linii pakowania perfum. Taką pracę znalazłam po skończeniu ogólniaka, takie możliwości stwarzała okolica w której mieszkałam i zwyczajnie chciałam dysponować własnym kapitałem na spełnienie kilku prozaicznych marzeń (z rozrzewnieniem wspominam zakup pierwszych glanów). Wakacyjna praca okazała się największą szkołą życia. Postanowiłam wtedy, pracując w trybie zmiennym i to po kilkanaście godzin w ramach zmiany – że zrobię wszystko co tylko w życiu możliwe, by nigdy więcej nie musieć pracować w takich warunkach. Oczywiście nie uważam, że ta praca była uwłaczającą, praca jak każda inna – ma zapewnić środki do życia, dla mnie jednak była objawieniem które zaowocowało decyzją o opuszczeniu rodzinnego gniazda i chęci zrobienia ze swoim życiem czegoś więcej.

Wnioski wyciągnięte z tego krótkiego wakacyjnego epizodu bardzo mocno mnie ukształtowały i towarzyszą mi od tamtej pory. Wiem ile jestem warta i wiem na co mnie stać, wiem że potrafię myśleć samodzielnie, podejmuję samodzielne decyzje, i ponoszę ich konsekwencje, a marzenia mam po to by je realizować a nie tylko mieć. I tak już od osiemnastu lat.

Post COVIDowa utrata węchu lekko mi komplikuje życie, trwa to już dobre kilka tygodni i końca nie widać. Niby smak mam, ale nie wszystko działa – kwaśne, słone i ostre odczuwam (ale w dużym natężeniu) ale smaki słodkie i gorzkie są totalnie wyłączone, umami też poszło w diabły. Wszystko co czułam, jedząc wigilijny barszcz z uszkami to w sumie tylko pieprz, i ciepło zupy wraz z ciągnącą konsystencją uszek. Zajadam się Kimchi na potęgę, i jedyne co czuję to delikatny ostry posmak i w sumie mrowienie ust i języka. Wszystko jest daremne, nie czułam nawet pierników.

Końcówka dziwnego roku 2020 dała mi popalić dość mocno, miałam momentami wrażenie, że brakuje tylko przysłowiowej iskry bym wybuchła. Ratował mnie niezawodnie dobrze zaopatrzony Kindle oraz kilka gier zainstalowanych na telefonie. Do tego jeden posiadanych przez mnie czterech doniczkowych kwiatów wywiesił białą flagę, kolejny widzę stawia pod swoją maszt. Muszę widać przeprowadzić z nimi poważną rozmowę motywacyjną, bo sama sobie już zdążyłam taką zafundować.

Postanowiłam wypisać sobie na kartce wszystkie przykre i negatywne wydarzenia (albo przynajmniej te które wryły się w pamięć), takie które osobiście mnie dotknęły. Muszę przyznać zaskoczyło mnie to podsumowanie i to pozytywnie.

1. Lockdowny: jeden, drugi, piąty i generalnie zamknięcie świata odbiło się na moim zdrowiu fizycznie i psychicznie. Straciłam formę bo dłużej branża fitness w tym roku była zamknięta niż otwarta, a ja niestety zajadam stres, albo go rozpracowuję podczas wysiłku tylko nie było gdzie tego za bardzo robić…, to mam co mam. ALE: Do formy można wrócić, kontuzje się leczy, kreatywnie można ogarnąć wszystko a motywacja przecież jest, 2021 będzie łaskawszy.
2. Przeszłam kilka mini załamań psychicznych. Strach o kolejny dzień nakręcany przez media i ludzi wokoło, stwierdzam odbił się na moim postrzeganiu świata. Generalnie rok społecznie i politycznie namieszał w naszym życiu. Pokazał, że jesteśmy tolerancyjni do czasu, gdy ktoś z buciorami wchodzi w nasze życie. ALE: Oddech i krok w tył, odcięcie od foliarzy i weryfikowanie każdej zasłyszanej tezy działa zaskakująco dobrze na moją psychikę. Na plus: Myślę samodzielnie i staram się weryfikować informacje zanim przekażę je dalej, zawsze cytując klasyka „ma pan dowód?” sprawdzam źródło. Ufam bardzo mocno, że rok 2020 w perspektywie przyszłych lat okaże się początkiem zmian, rozliczania zaniedbań, złych wyborów oraz aktywizacji politycznej ludzi do tej pory odmawiających podejmowania decyzji.
3. Finansowo było ciężko. Pracy nie straciłam, ale niestety branża w której pracuję jest specyficzna. Marketing przy kryzysie dostaje zawsze pierwszy i to odczułam na sobie. ALE: Ograniczyłam wydatki, nie kupiłam w tym roku nic poza 3 parami butów (wymieniłam rozpadające się ulubione buty na nowe) oraz dres sztuk jeden, opracowałam dobry budżet, i sprzedałam mnóstwo zalegających rzeczy co pozwoliło mi na sfinansowanie wakacji. Na plus: Dobry budżet i kontrola wydatków to zdecydowanie pozytywny nawyk.
4. Czułam się w tym roku bardzo samotna, zwłaszcza w chwilach zamknięcia na kwarantannie i w trakcie przechodzenia COVID, tak zwyczajnie fizycznie, izolacja ma na mnie zdecydowanie negatywny wpływ ALE: Odczułam też co znaczy mieć wokoło siebie ludzi którzy się o mnie troszczą! Na plus: Mam mega cudnych przyjaciół i rodzinę. Nie boję się prosić o pomoc bo wiem, że ją otrzymam.
5. Nie załam egzaminu na prawko, nakręciłam się i za ambitnie do tego podeszłam więc nerwy mnie zeżarły. ALE: Poćwiczę więcej i w 2021 dorobię się tego dokumentu, co muszę przyznać z góry zakładałam (nadmierna ambicja czasem prowadzi mnie na manowce).
6. Odwołałam kilka dawno zaplanowanych wyjazdów. ALE: Będą inne!
7. Rodzinna przypadłość jaką bywa migrena niestety została na dobre. I tu nie ma „ale” nie lubię tego stanu i już.
8. Pandemia zakończyła kilka dziwnych relacji czy związków z ludźmi którzy widać pojawili się na chwilę w moim życiu. ALE: Dzięki temu, że coś się skończyło, coś innego się narodziło, albo rozwinęło się dużo bardziej.

Dziwne to, ale wygląda na to że mój 2020 był nomen omen „pozytywny” 😛 zafundował mi przymusowe uziemienie, ale dzięki pandemii i jej skutkom miałam czas i przestrzeń do przemyśleń, uporządkowania pewnych rzeczy, odczuwania wdzięczności i docenienia tego co mam. A co wcale nie jest takie oczywiste: jak banda przyjaciół i rodziny którzy ten dziwny czas przeżyli razem ze mną i mogą dziś przywitać kolejny Nowy Rok, czy tak prozaicznie, jak dach nad głową, pełna lodówka lub ciepła woda w kranie (albo to, że ten kran mam!)

Kończmy więc ten Stary z nadzieją, że Nowy będzie raczej wygaszał to co poprzednik rozbujał. Niech 2021 w niczym się nie wyróżnia, a już najlepiej niech nie przebija osiągnięć poprzednika, by w historii nie zapisał się wcale, a jeśli musi to jedynie pozytywnie.

Wypiję dziś za wasze zdrowie, za waszą siłę i spokój. Za waszych bliskich, by byli wsparciem, by byli otwarci i potrafili czasem po prostu milczeć razem z wami. Szczęśliwego Nowego Roku!

Nie mam czasu, a może mam i tylko nie pozwalam sobie na marnowanie go na jakiekolwiek przemyślenia, bo wtedy przytłacza mnie świat. W sumie to nawet nie świat, ale cały ten cyrk zwany COVIDem i wszelkie poboczne historie wyciągane na światło dzienne z zimną kalkulacją. Nasi „przodownicy pracy” zachowują się tak jakby ostatnie pół roku się nie wydarzyło a wirus był nowością. Działają jak dzieci we mgle, nie analizując danych, a o wyciąganiu wniosków z tego co już za nami, też nie myślą tylko kalkulują. Do tego jeszcze w najgorszym za naszego życia kryzysie, dzielą nas jeszcze bardziej. Organizują sobie temat zastępczy, żeby było na co zwalić winę za upadek systemu zdrowia i niepowodzenie w próbie zwalczenia epidemii. Te „mądre głowy” już doskonale wiedzą, że na tym polu dali du** więc wynaleźli kozła ofiarnego, którym będą za chwilę uzasadniać swoje postępowanie wprowadzać coraz to nowe przepisy ograniczające obywateli… Mam odruch zwrotny na samą myśl o polityce, cyrki tam takie że ręce same opadają.

Opadają tak bardzo, że jedyne co mam ochotę zrobić to nigdy nie opuszczać swojego domu. Wiem że chodzenie po bagnach wciąga, a ja już zwyczajnie nie mam ochoty na babranie się w błocie. Cenię sobie uwolnienie od wpychania mi na siłę telewizyjno-politycznej papki, i nie godzę się na „jedną słuszną prawdę” no chyba, że informację poda Joe Monster… 😛 albo Plotek czy inny Pudelek który dostarcza mi raz na jakiś czas niezbędnego drenażu mózgu, to taki mój osobisty wentyl bezpieczeństwa. By nie zwariować.

Myślę, że w próbie odzyskania spokoju ducha od początku tej epidemii przeczytałam coś w okolicy setki książek, a do końca roku dodam do tego jeszcze kolejne. Nadrabiam w czasie tej pandemii w kulturę, bo tak bardzo odczuwam jej brak w międzyludzkich kontaktach. Nie rozumiem ludzi którzy zza bezpiecznego ekranu swojego monitora potrafią z perfidią życzyć komuś wszelkiego możliwego zła i wyzwać od najgorszych. Gdzie jest empatia, gdzie szacunek czy godność? Jak niewiele one już w dzisiejszym świecie znaczą. Nawet boję się sama mówić o tym powyższych przymiotach bo mam wrażenie, że już zostały one przejęte przez tych którzy do zgody i pokoju powinni nawoływać a przede wszystkim swoim życiem świadczyć o tychże. Tylko że wcale tego nie robią. Zatracamy się w walkach z szumnymi ideologiami, zapominając, że po drugiej stronie barykady stoi taki sam jak człowiek.

Kultury, kultury pragnę … obcowanie ze sztuką filmową czy literaturą jest obecnie jedynym możliwym oddechem od rzeczywistości. Mam co oczywiste kilka list z których odhaczam kolejne pozycje typu 100 najlepszych filmów http://pelnasala.pl/top-100/ czy książek https://www.theguardian.com/books/2019/sep/21/best-books-of-the-21st-century. I przy okazji tego nadrabiania a może też i zakupów na Amazonie dobrałam się do ich kilku oryginalnych produkcji. w tym wow jak bardzo dobrego Jacka Ryan na podstawie powieści Toma Clanc’ego. Ten siadł mi tak bardzo, że postanowiłam nadrobić braki w tej historii.

Znalazłam całkiem znośne zajęcie na kolejne co najmniej dwa miesiące… Tak bardzo cenię sobie teraz historie, które mają pozytywne zakończenie, w którym ludzie jednoczą się w walce przeciw złu, a wolność i poszanowanie jednostki coś jeszcze znaczy.

Wszystko to by znaleźć odrobinę wytchnienia od świata, i receptę na Diazepam.

Wróciłam po przerwie spowodowanej wirusem na treningi, po trzech miesiącach kanapy, ewentualnego kardio i izolacji skład mojego ciała uległ zachwianiu. Czuję z tego powodu radość bo już pierwszych rozruchowych treningach w opustoszałej siłowni czuję zakwasy, a to zawsze dobrze rokuje. O normalności, ten tęskni po tobie.. I tak się zachłysnęłam tą wolnością, że zapomniałam o różnych innych sprawach i tak o… mamy połowę sierpnia, i koniec roku za pasem.

W międzyczasie zdarzyło się kilka dziwnych nieprzespanych nocy, spędzonych na podziwianiu gwiazd, pogaduchach i rozmyślaniu o przyszłości. Takie tam profilaktyczne badania, podejście do prawa jazdy nr 2. (zapisałam się już na egzamin dla mobilizacji) wykupiłam na pół roku dostęp do portalu internetowego z testami. Kupiłam oczywiście maxa przy czym klienci wybierali najcześciej opcję dwumiesięczną. Trzaskam te testy i pytania jak szalona, by po 2 tygodniach nauki uzyskać 97% skuteczność, a dostęp mam jeszcze na długie, długie miesiące. Liczę na to, że po zdanej teorii ogarnę szybko praktykę, czas jednak pokaże. A ponieważ zdolna jestem, to może na koniec przyszłego roku będę miała ten papier 😛

Przy okazji akcji ze zdobyciem uprawnień kategorii B, przekonałam się jak bardzo bywam asekuracyjna. Nie zrobię niczego spontanicznie, bez przyjrzenia się sprawie z każdej możliwej strony i analizy sytuacji. Nawet to co teoretycznie jest spontaniczne – szybko przechodzi w mojej głowie analizę. Bo czy dwa miesiące nauki przepisów nie wystarczy? Jak szaleć to szaleć, ambitnie kupię dostęp trzy razy dłuższy, będę przecież miała więcej czasu… Czy to ma związek z moim wiekiem? Może z rzeczywistością w której przyszło nam teraz żyć i obawą przed utratą zdrowia czy życia? Jestem we wszystko ostrożna, a spontanicznie teraz to co najwyżej zbędne zakupy robię?

Od premiery nowego kawałka Krzyśka Zalewskiego o swojsko brzmiącym tytule Annuszka nie na chwili bym się nim nie zachwycała, a w dodatku łapię się na pląsach po domu gdy hipnotyzujące nuty wbijają się do głowy. Zapunktował pan Zalewski znajomością Mistrza i Małgorzaty, mojej ukochanej powieści od zdaje się od dwudziestu lat. To dopiero była miłość od pierwszego wejrzenia. Zadziwiająco jak mocno słowa tej piosenki rezonują we mnie.

Co bym zrobiła w przededniu końca świata albo mojego życia, jeśli za 5 minut miało by się skończyć wszystko? Myślę, że w pierwszej kolejności odpaliłabym ulubiona playlistę, i tyle… nie zmieniłabym absolutnie nic. Nie dzwoniła do bliskich by im przypomnieć o swojej miłości, bo często im to mówię, ufam że byli by jej świadomi. Nie leciałabym na żadną wyspę czy skakała ze spadochronem, to już i tak nie miało by znaczenia. Chciałabym tańczyć i po prostu cieszyć się tym co i z kim dane mi było doświadczyć . Tak to sobie wyobrażam.

Jednak w dłuższej perspektywie życia pragnę znowu odnaleźć w sobie spontaniczność, tę radość wynikającą z akceptowania świata i siebie. By wyjść z łodzi bez asekuracji i zacząć chodzić po wodzie. Mieć wiarę w to, że nawet jeśli się nie uda to warto było próbować, wyciągnąć z tego lekcję. Życie przecież jest wynikiem podjętych decyzji i nie ważne czy dobrych w skutkach, czy złych. Najgorzej chyba jest nie podjąć wyzwania, tego się na końcu żałuje. I absolutnie mieć gdzieś to co ludzie myślą na mój temat.

Ale się porobiło. Poluzowali nam obostrzenia, pozwolili zdjąć maski podczas przebywania na „świeżym powietrzu” i otworzyli już zdaje się wszystko. Na tej fali, niesiona możliwością wyjścia z domu bez konieczności zakrycia twarzy zdecydowałam się kilka razy w tygodniu pracować z biura.  Ponieważ jednak czuję podskórną obawę przed korzystaniem z komunikacji miejskiej postanowiłam, wykorzystać fakt posiadania roweru szosowego i bujać się nim po mieście. Wujek Google mówi, że biuro dzieli dokładnie 16 km od mojego domu, co daje już całkiem ładny kilometraż przy założeniu, że co najmniej 3 razy w tygodniu wyskoczę do city :P. 

Całkiem dobrze przygotowałam się do tej akcji, wymieniłam spodenki na takie z „lepszą” wkładką, zrobiłam lekkie przygotowanietrtningowe w ubiegłym tygodniu, przetarłam rower, sprawdziłam możliwości przejazdu w weekend i w poniedziałek rano wybrałam się w drogę. Trasa okazała się być całkiem przyjemną pomimo własnego odcinka a’la Paris-Roubaix. Powrót okazał się być bardziej wyczerpujący ale myślę że to z powodu braku energii 😛 zaradziłam temu szybko zakupując kilka batonów energetycznych w sam raz na takie sytuacje. 

No i cudownie, nadszedł wtorek dzień drugi mojego powrotu do biura. Wsiadłam na rower siła w nogach myślę jest, powietrze w oponach też, więc nic nie stoi na przeszkodzie by poprawić wczorajszy czasowy rezultat …. I nawet szło dobrze do momentu, w którym stwierdzałam ze jednak jazda po bruku (odcinka mającego max 2 km) jest mecząca, bo wolna, a w dodatku na ścieżce stał zaparkowany samochód – zjechałam, więc na drogę jednojezdniową i co zrobić, przy końcówce na chwilę przed wjazdem na szlak rowerowy zaliczyłam bliskie spotkanie z asfaltem. Oj zabolało, wstałam dość szybko, sprawdziłam czy rower cały, otrzepałam kurz, oszacowałam straty w ludziach, naciągnęłam łańcuch i pojechałam dalej. Znacznie już wolniej i z większą rozwagą. 

Okazało się, że w aptece zakupić można jednorazowe okłady chłodzące (polecam) nabyłam kilka wraz z altacetem i jakoś przetrwałam dzień.  Kolano jest jednak zbite, krwiak całkiem spory, ale działa i nawet nie bardzo boli co z czasem uległo jednak delikatnej zmianie na powiedzą że tylko: boli. Do domu dotarłam wolniej niż przewidziałam i w tym tygodniu już nie planuję nigdzie śmigać. Odpocznę…

I tak sobie właśnie myślę, że chciałam za dużo i za szybko na raz. Jak już umiem i mi wolno to szablę w dłoń i balujemy na całego. Trochę jak nasze społeczeństwo po zniesieniu obostrzeń dotyczących tego całego wirusa. Przecież to „tylko cięższa grypa”, ktoś tam coś mówi i pisze o tym, ale generalnie to „nikogo nie znam, kto by to miał”, więc „mnie to nie dotyczy”. „Myję przecież ręce i nosze maseczkę jak potrzeba”, ale generalnie to „pic na wodę przecież nikt tego wirusa nie ma”, „to jest spisek i takie tam”. Ile ja się o tym naczytałam i nasłuchałam. Nawet zaczęłam się łapać na tym, że wchodzę do sklepu bez maseczki, dezynfekcja rąk?! Po co? Przecież nic takiego w mojej okolicy nie ma miejsca. 

Do czego piję? Co łączy moje stłuczone kolano i Covid19? Całkiem sporo. Niestety mogę wreszcie powiedzieć, że w gronie moich bliskich jest ktoś, kto ma książkowe objawy choroby wywołanej tym dziadostwem (utrata smaku i węchu, stan podgorączkowy i brak siły na przejście kilku kroków) tylko na wynik badania przyjdzie poczekać dłużej, bo niestety mieszka na Śląsku a tam obecnie niezły jest przemiał i wszystko z deka opóźnione.  Pomyślałam sobie, że złudnym mocno było moje założenie, że na bank przeszłam przez to świństwo bezobjawowo, bo przecież wróciłam z urlopu z Francji  a tam akurat w marcu był pogrom i odbyłam już przecież swoją kwarantannę. I nawet już się przed wyjazdem na urlop mocno przeziębiłam, więc na 99% już to miałam. O ja głupia!

Smutne jest niestety to że, coraz cześciej słyszę takie stwierdzenie padające z wielu ust, wypowiadane z pełnym przekonaniem. To już jest za mną… Dzisiejsze bliskie spotkanie z asfaltem dało mi mocno do myślenia, bo co jeśli wcale nie? Co jeśli ja nie byłam tym „bezobjawowym nosicielem”? Co jeśli luzując swoje zabezpieczenia złapię tego wirusa i „łagodny” przebieg choroby będzie jedynie odległym marzeniem?

Mogłam zwolnić i wybrać inny tor jazdy, bezpiecznie dotrzeć do pracy – to ja nacisnęłam na pedał i tylko ja mogę ponieść konsekwencje swojej decyzji.