Zapodziałam gdzieś element napędzający moje życie. Od kilku ładnych miesięcy funkcjonuję, jakby na autopilocie. Czas nieubłaganie przecieka mi przez palce, i zaczynam szukać sztucznych wypełniaczy mojej egzystencji, Netflix zastąpił mi rozmowy z ludźmi, czytanie książek służy mi jako wymówka od wyjścia na kawę czy w ogóle, wyjścia z domu. Zniechęcenie, wkrada się powoli w moją codzienność.
Nie wiem, co może być przyczyną tego stanu. Z dużą dozą pewności, mogę jedynie przyjąć, że ta „choroba” pojawiła się jesienią ubiegłego roku. Przez zimę, stan w którym się znalazłam, tłumaczyłam sobie brakiem słońca. Czekałam z utęsknieniem na urlop, który minął za szybko, i nie przyniósł spodziewanej poprawy. Trochę przymusowe uziemienie, też nie pomogło. Wiosna zawitała w pełni, a ja nie zmieniłam nic, dalej funkcjonuję tak, jak do tej pory, tyle tylko że przy wyłącznym świetle. Miałam nadzieję na zmianę, czas Wielkiego Postu sprzyja postanowieniom, a moje były ambitne … tylko że, znowu nic z nich nie wyszło. Poddałam się, po niecałych dwóch tygodniach, i nie miałam siły na kolejną próbę.
Zgubiłam radość, a do tego Bazylia mi padła (odczekała skubana dwa dni, po tym jak o niej napisałam, by jednocześnie uschnąć i zgnić). Funkcjonuję w miarę normalnie, poza tym że warczę na ludzi i się awanturuję, tracę szybko cierpliwość i nie mam zupełnie ochoty, na tłumaczenie przyczyn tego stanu. A już do szewskiej pasji doprowadza mnie pytanie – czy wszytko jest OK?
Dziś zadzwoniła do mnie mama, z lekkim wyrzutem że, znowu jej nie powiedziałam, o mojej kolejnej podróży.
JA: ale po czym wnosisz ?? jestem rekonwalescentem, nigdzie się nie ruszam.
MAMA: no przecież wysłałaś mi pocztówkę!
JA: a skąd!
MAMA: no jak skąd, z Gruzji!
A chwilę poźniej mój brat, zadał mi to samo pytanie.
Zdaje się że, moja radość postanowiła zostać na urlopie chwilę dłużej, takie conajmniej pół roku, by wrócić do mnie na kawału laminowanego kartonu z gruzińskim znaczkiem. I wcale się jej nie dziwię, tydzień to zdecydowanie za mało na poznanie Gruzji, posmakowanie jej i odkrycie. Każdy toast wzniesiony Czaczą, i całus chinkali, każdy odwiedzony monastyr pozostawił po sobie niezapomniane wrażenie. Co to była za podróż! A jacy świetni współtowarzysze dzielili ze mną tę przygodę 🙂
Liczę na to że, radość zostanie teraz na dłużej, i może zechce wybrać się ze mną w kolejną wyprawę?